در
سال ۱۸۹۰ میلادی آکروید استوارت حق امتیاز ساخت موتوری را دریافت کرد که
در آن هوای خالص در سیلندر موتور متراکم میگردید و سپس (به منظور جلوگیری
از اشتعال پیشرس) سوخت به داخل هوای متراکم شده تزریق میشد، این موتورهای
با فشار پایین بودند؛ و برای مشتعل ساختن سوخت تزریق شده از یک لامپ
الکتریکی و یا روشهای دیگر در خارج از سیلندر استفاده میشد.
در سال
۱۸۹۲ دکتر رودلف دیزل آلمانی حق امتیاز موتور طراحی شدهای را به ثبت رساند
که در آن اشتعال ماده سوختنی، بلافاصله بعد از تزریق سوخت به داخل سیلندر
انجام میگرفت. این اشتعال عامل حرارت زیادی بود که در اثر تراکم زیاد هوا
بوجود میآمد. وی ابتدا دوست داشت که موتور وی پودر زغال سنگ را بسوزاند
ولی به سرعت به نفت روی آورد و نتایج قابل توجهی گرفت.
طی سالهای متمادی پس از اختراع موتور دیزل،
از این نوع موتور عمدتاً و منحصراً در کارهای درجا و سنگین از قبیل تولید
برق، تلمبه کردن آب، راندن قایقهای مسافری و باری و همچنین برای تولید
قدرت جهت رفع بعضی از نیازهای کارخانجات استفاده میشد. این موتورها سنگین،
کم سرعت، دارای یک یا چند سیلندر و از نوع دوزمانه یا چهارزمانه بودند.
پیشرفت بیشتر موتورهای دیزل،
تا توسعه سیستمهای پیشرفته تزریق سوخت در دهه ۱۹۳۰ طول کشید. در این
سالها رابرت بوش تولید انبوه پمپهای سوخت پاش خود را آغاز کرد. توسعه
پمپهای سوخت پاش (پمپهای انژکتور) با توسعه موتورهای کوچکی که برای
استفاده در خودروها مناسب بودند متعادل شد.
موتورهای دیزل
سبکتری که سرعتشان نیز بالا بود در سال ۱۹۲۵ به بازار عرضه شدند. با آنکه
پیشرفت در ساخت این موتورها کند بود. اما در سال ۱۹۳۰ موتورهای دیزل قابل
اطمینان که به خوبی طراحی شدهبودند و چند سیلندر و سریع نیز بودند به
بازار عرضه شد. این پیشرفت تا پایان جنگ جهانی دوم برای مدتی کند بود. لیکن
از آن تاریخ تاکنون طراحی و تولید این موتورها به طریقی پیشرفت نموده است
که امروزه استفاده گسترده و فراگیر از موتورهای دیزل را شاهد هستیم.